جنایتی به اندازه «جنایتی» که در سرزمین «کربلا» انجام شد، ستمکاران و جنایتکاران خواستند مخفی بماند تا نه کسی از آن خبر داشته باشد و نه خبر آن منتشر شود و نه از جزئیات کشتاری که گروهی از شریف ترین، درستکارترین و وفادارترین مردم زمین را به خاک و خون کشید.
به گزارش پایگاه خبری فرنام، کتمان وحشت فاجعه کربلا یکی از اهداف ارکان قدرت سیاسی طاغوتی بود و شاید موفقیت در دستیابی به این هدف به این معنا بود که حاکم ظالم همچنان بر روند حوادث و تاریخ اسلام تسلط داشته باشد و نظام ارزشهای نادرستی را تحمیل کند که در تقابل با ارزش های عدالت و آزادی و انسانیت در سرزمین آن حضرت امام حسین(ع) است.
طرح تعمیم قتل حسین (علیه السلام) که توسط یزید و ارکان حکومت او انجام شد، امر ساده ای نبود، به ویژه اینکه مقصود، نوه یکی از بزرگترین پیامبران تاریخ است و جایگاه اخلاقی او در رسالت و ارزش های انبیا و رسولان و در اصول و اهداف علی علیه السلام قابل مقایسه با پیامبران و رسولان است. طالب فرزند فاطمه بنت محمد رسول خدا و خاتم الانبیاء و رسولان است به حق او حسین از من است و من از حسین خداوند دوستدار حسین است.
این مدال نه تنها افتخار حسین (ع) است، بلکه بالاترین افتخاری است که به او داده است که جزء نظام ارزشهای بهشت و پیام محمدی بوده و امتداد رویکرد پدرش علی بن ابیطالب است که رسول خدا (ص) او را «دروازه شهر علم» توصیف کرده است.
پس جای تعجب نیست که رسول خدا در وصف حسین، مدال بسط رسالت و ایمان را به طور کامل به حسین بخشید: «حسین از من است و من از حسینم، خداوند هر که حسین را دوست بدارد، دوست دارد».
حب حسین از حب خداست و هر که حسین را دوست نداشته باشد خدا را دوست ندارد، این حکم را پیامبر اسلام برای رفع شک و تردید با قطعیت در این که حسین مظهر ایمان و عشق به خداست وضع کرد و مقام حسین را زمان در طول تاریخ تقدیس کرد و هیچ یک از ظالمان و کینه توزان نتوانستند آن را حذف کنند!
از این رو، تدبیر مقامات وقت این بود که خروج حسین و انقلاب او علیه یزید بن معاویه را کاملاً پوشانده و حرکات او را محاصره کنند و بر جنایتی که یزید و ارکان رژیم فاسد طاغوتی اش در شرف انجام آن بودند، خاموشی رسانه ای همه جانبه ای اعمال کنند.
از سوی دیگر امام حسین از همه اهداف یزید و نقشه ارکان حکومت فاسد خود آگاه بود و برنامه مفصلی برای مقابله با پیامدهای اتفاقات کربلا به ویژه پس از رحلت ایشان تدارک دیده بود. علی بن الحسین زین العابدین و او تنها زنده ماند و به دلیل شدت بیماری در کربلا شرکت نکرد.
شاید از حماقت و حماقت مقامات حاکم که پس از کشته شدن و شهادت حسین و سر بریدن سیدالشهدا علیه السلام و بر دندان کشیدن و لشکر کشی با آنان به شام در میان ایالات و مناطق گسترش یافت که این سرها و اسیران از خوارج هستند! این امر بسیاری از مردم را فریب نداد، به ویژه اینکه بازماندگان اهل بیت نبوت هستند و در اوج هوشیاری و آگاهی از نقش رسانه ای که برای خنثی کردن توطئه کرامات بزرگ در مورد آن ظلم و انحراف از سوی مقامات ناعادلانه به آنها سپرده شده بود، خانم زینب بنت علی بن ابی طالب و مریض زین العابدین سرپرستی آنها را بر عهده داشتند. ویژگی های جنایت هولناکی را که حاکم یزید علیه آل محمد و رسول خدا مرتکب شد، بشناسید.
از اینجا نیز سخنرانی پرشور زینب (س) بود که در آن اعمال حاکم یزید افشا شد و شامل عباراتی بود که حاکی از پیروزی نقشه حسین و شکست پروژه یزید برای محو نمودن ویژگی‌های جنایت کربلا و پوشاندن انقلابی بود که حسین علیه السلام برای عدالت و آزادی انجام داد و زینب علیه السلام مستقیماً در خطاب به بی عدالتی خطاب کرد:
«پس مکر خود را بکش و همت خود را بسط ده و کوشش کن که به خدا سوگند یاد ما را محو مکن و وحی ما را نکش».
نويسنده : خليل حسن
